De kaas deed de Veganchallenge de das om!

Zo’n 2,5 week duurde onze Veganchallenge. Onze, want de echt Veganchallenge is nog steeds gaande. Na 2,5 week zitten manlief en ik om de tafel en trekken we onze conclusies. Op het moment dat ik dat doe, merk ik dat ik in mijn hoofd ook een punt achter de challenge zet. Het is voor mij duidelijk. Ik heb behaald wat ik wilde behalen en ontdekt wat ik wilde ontdekken.

We hebben ontdekt dat je veganistisch kunt leven. Dat wisten we natuurlijk allemaal al, het lijkt alleen zo’n ‘ver-van-je-bed-show’ als je alles consumeert wat van dieren komt; vlees, vis, ei, melk. Ik heb me van te voren echt afgevraagd hoe ik dan in hemelsnaam mijn pannenkoekjes moest bakken zonder melk en eieren?? En wat was het een speurtocht de eerste keren dat ik boodschappen deed… Voordat ik iets in mijn mandje legde werd eerst het etiket zorgvuldig gelezen en in het begin moest ik regelmatig wat terug leggen. Zo blijkt er regelmatig toch iets van dierlijke eiwitten in producten te zitten. Ik vond het persoonlijk erg jammer dat de vegatarische burgers of balletjes die ik voor de challenge ook wel at daardoor afvielen.

Onderweg in de auto kauw ik gedachteloos op een stukje kauwgom. Ik begin na te denken over de challenge en ineens schiet me te binnen dat er vaak gelatine in kauwgom zit en gelatine is gemaakt van dierlijke grondstoffen (huid, beenderen). Van schrik verslik me bijna in de kauwgom. Nu dat kwartje is gevallen, bekijk ik direct het doosje autodrop waar ik me de vorige dag tijdens een lange rit op had gestort. En ja… Gelatine.

Het veganistisch eten zorgt er wel voor dat ik direct gezonder ga eten. In de supermarkt kan ik de normaal zo aantrekkelijke gangpaden met de stellingen vol met koekjes, snoepjes, chips en chocolade zo voor bij lopen. Het merendeel valt toch af. Wel ligt er ineens standaard een reep pure chocolade in mijn kast. Daar waar anders mijn yoghurt-muesli repen in mijn werktas zitten, heb ik deze vakjes nu gevuld met extra fruit. Ik ontbijt iedere dag met smoothies en lunch vaak met salades. Dit was één van de weekmenu salades en die vond ik om mijn vingers bij op te eten.

Vegatarisch zijn, daar zou ik voor kunnen kiezen. Want eigenlijk mis ik geen vlees. Soms als de geur van vlees mijn neus binnen drong… Dan dacht ik dat ruikt lekker, ik had niet direct zin om het ook te eten. Manlief mist wel vlees. En geeft ook te kennen dat hij geen vegatarier zou willen zijn. We kiezen ervoor om nog 2 tot 3 keer per week vlees of vis te eten. We gaan dan voor een kwalitatief goed stukje vlees waarvan de dieren een goed leven hebben gehad. Lastig blijft dat je niet altijd precies weet waar het product wat je koopt echt vandaan komt…

Melk hebben we niet echt gemist. Dit is goed te vervangen door amandel-, soya-, kokos- of rijstmelk. Het enige wat ik moest missen waren de cappuccino’s. De eieren heb ik echt gemist… Niet zo zeer in mijn pannenkoekenbeslag of in mijn andere baksels. Want ik heb ontdekt dat je daar een ei gemakkelijk kan vervangen door verschillende producten, wat dacht je van een banaan of lijnzaad. Ik heb mijn omelet gemist of een gekookt eitje door mijn salade of zomaar een gekookt eitje.

En kaas, oh mijn geliefde kaas. Waar duidelijk geen goede vervanger voor is… Eigenlijk eindigde de challenge niet zo mooi als ik omschreef aan de eetkamertafel in een gesprek met mijn man, dat was wel de definitieve punt die er gezet werd. De ochtend voor dat gesprek was ik als toerist in eigen land in ’t Kaaswinkeltje in Gouda. Ik probeerde het, liep een rondje… En gaf toe aan mijn verlangens en stopte een piepklein proefstukje kaas in mijn mond. Dat was het begin, het einde raakte zoek. Ik heb iedere kaas die er te proeven valt in dat winkeltje geproefd, vervolgens voelde mijn medetoerist zich genoodzaakt kaas te kopen omdat ik zoveel had geproefd. Omdat ik al gezondigd had, stond ik mezelf toe om te lunchen met een tosti… Alleen met kaas, vlees miste ik toch niet. En toen het vijf uur was en we nog ver verwijderd van onze avondmaaltijd waren, nuttigden we dat grote stuk kaas uit onze tas… Die avond aan de eetkamertafel zette mijn man en ik een punt achter onze Veganchallenge.

Wat het me persoonlijk het meest heeft opgeleverd is dat ik compleet uit mijn comfortzone ben gehaald. Ik heel bewust met mijn voeding bezig was. Vlees is nu geen gewoonte meer voor mij. En mijn behoefte aan vlees is behoorlijk afgenomen. Zou er in vlees dan toch een stofje zitten wat maakt dat je het wil blijven eten? Ik geniet nu van het vlees wat ik eet, omdat het minder een gewoonte is dat het op mijn bord ligt.

Mijn nieuwsgierigheid is door de challenge wel geprikkeld. Ik zal blijven ontdekken op veganistisch gebied. Ik heb verschillende recepten geprobeerd en ben positief verrast. Bijvoorbeeld door de tomaten-linzensoep of de chili-sin-carne (pas op met de chilipoeder!) Ik heb me dan ook voorgenomen om met regelmaat nog eens een veganistisch recept klaar te maken.

En om af te sluiten… Mijn eerste vegatarische BBQ is een feit!