Geschreven op 09 augustus 2014
Gisteravond zette ik mijn wekker om naar mijn moestuin te gaan. Ik grinnikte omdat ik me bewust was van mijn moestuin discipline. Uit bed plof ik op de bank met een kopje koffie. De wind raast om het huis en niet veel later stroomt de regen. Ik open de buienradar. Over een half uurtje wordt het droog en heb ik ongeveer 50 minuten de tijd. Een tijdsrace met de natuur. Wanneer het droog is stap ik op mijn fiets. Op het moment dat het wind enigszins vrij spel heeft, voel ik haar kracht. Ze duwt tegen mijn fiets en wappert mijn haren in mijn gezicht. Ik besluit verstandig te zijn en parkeer mijn fiets direct tegen het paaltje. De fiets is al regelmatig om gewaaid, met wind die in vergelijking tot vandaag een zuchtje was. Ik ren met mijn hark onder de arm en mijn tas naar de tuin.
Ik werp een blik op mijn bedden en tussen de planten. Even in calculeren hoeveel onkruid er is. Ook wil ik de grond los harken, zodat het water straks ook weer goed de grond in loopt. Dit wordt aanpoten. Ik vlieg tussen de paden door en trek eerst het grote onkruid. In gedachten denk ik nog even aan mijn vader die me laatst vertelde dat de natte grond ideaal is om onkruid te trekken. ‘Ik ga toch niet door de blubber stampen, weet je hoe glibberig het dan in de tuin is’, was mijn reactie. Nu stap ik met mijn laarzen door de blubber en het onkruid gaat er inderdaad zoveel makkelijker uit. Af en toe voel ik een spatje en kijk ik naar de donkere lucht. Ik begin met harken en kijk op mijn horloge, nog een half uurtje. Dat moet lukken.
Ik wordt overmoedig. Alles is op tijd klaar. Ik kan nog best even de boontjes oogsten. Boontjes liggen in de emmer, ik kijk rond. Ik oogst een krop andijvie voor de buren. In de hoop dat ze andijvie lusten. Ik heb meer dan genoeg. Hier kunnen we niet tegen eten. Mijn ouders hebben ook al de opdracht om mee te oogsten. Ik klets nog even met een meneer van de tuin en besluit die krop doorgeschoten andijvie er nog uit te halen. Ik loop er mee naar de mest bult en kijk op mijn horloge. De 50 minuten zijn om en de wind trekt aan. De bomen zwiepen heen en weer. Ik ren gauw terug en verzamel mijn spullen. Ik stap op de fiets en moet flink trappen tegen de wind in. Ik ren naar de buren en maak hen gelukkig blij met mijn krop andijvie. ik plof op de bank, zweet op mijn voorhoofd en ja het spettert. Het spettert een beetje en de zon schijnt. Buienradar had niet helemaal gelijk. De tijdsrace heb ik gewonnen, zo voelt het in ieder geval.
Kijk mee in mijn moestuin, een foto update hoe de tuin er nu bij ligt.
Al het onkruid verzamelen, lopen in rijen van twee en hup spring mijn emmer maar in.
Met mijn laarzen in de modder.
Rijen met spinazie en bladspinazie.
Super grote boerenkool.
De prei doet goed zijn best met groeien.
De bieten, zaaien was niet geweldig gegaan het kwam niet overal op. De bieten die wel opkomen doen goed hun best.
De andijvie delen we flink uit, want wat hebben we reuze veel!
Koolraap, nooit gedacht dat het zo groot zou worden! Volgend jaar meer ruimte geven.
De wortels en bosui. Ik heb zo’n zin om die wortels te eten. Jummie!
De doorgeschoten andijvie op de mesthoop.
De tijdsrace met de regen, donkere wolken boven de tuin.
