Het natuurmuseum in Leeuwarden was omgetoverd tot een smaakparadijs. Met een strippenkaart kon je op stap om stempels te verdienen. De stempels kon je binnenhalen door te proeven of een klein opdrachtje te doen wat met smaken te maken had. De smaken; zout, zoet, zuur en bitter waren natuurlijk aanwezig. En dan ook nog; de vergeten, de nieuwe en de spannende smaak. Als je alle stempels verzameld had kwam er een woord te staan. Met die volle stempelkaart kon je een diploma behalen. Je raad het al, daar gingen we helemaal voor.
Bovenstaande foto behoorde tot de zoute smaken. Hartige stamppotten. Allereerst mochten we alleen kijken en dat wil ik jullie nu ook nog even vragen. Kijk en bedenk welke twee soorten stamppot je daar ziet. Ik gokte op rode kool en hutspot. Daarna mochten we proeven. En de smaken klopten niet bij wat ik verwacht had. Wat bleek de paarse stamppot was een hutspot. En de gele stamppot was van bonen of erwten, heel eerlijk weet ik dat niet meer zeker, met oranje paprika. Hoe de stamppot zo paars komt? Ze gebruikten een paarse aardappel, wortel en de rode ui. Wat overigens zo lekker smaakte dat ik direct een portie paarse aardappelen mee heb genomen.
Bij de zoete smaken hebben we drie kleuren yoghurt geproefd. Groen, roze en geel. Daarna kregen we de vraag welke kleur ons het lekkerst gesmaakt had. Voor dochterlief was het duidelijk groen. Ik vond er weinig smaakverschil in zitten, maar koos toch voor roze. Er zat ook helemaal geen verschil tussen. Alleen kleurverschil, door kleurstof.
De spannende smaken mochten we proeven in het donker. En dat is echt spannend. Als je iets glibberigs van je bord pakt en niet direct kan bedenken wat het is… Dat houd me dan toch tegen om het in mijn mond te stoppen. Dochterlief stak het direct in haar mond en legde het vervolgens net zo snel terug. Ik besloot mijn vingers af te likken en proefde een kersensmaak. Het was een ingelegde kers. Pfieuw viel toch reuze mee.
Neem dan de nieuwe smaken. Insecten. Ook daar lag voor mij een drempel. Terwijl mijn meisje direct een stukje meelwormen cake in haar mond stak. Ik nam een meelworm die gekarameliseerd was. En het was verrassend lekker. Een vader die naast zijn zoon ook bij de wormen stond, was druk zijn zoon aan het aansporen om eens te proeven. Dan moet je zelf het goede voorbeeld geven zij de medewerker die ons de wormen liet proeven. En dat deed hij, vervolgens ging zoon overstag. Ik wisselde nog even een woordje met de vader, over de drempel en het goede voorbeeld zijn.
De vergeten smaak was de gortepap. Kennen jullie dat nog? Dochterlief haar gezicht vertrok, zuur wist ze nog uit te brengen met een mond vol. Ik zag de oplossing dichtbij. De stroop! En net als vroeger goot ik er flink wat door. Toch was ze niet overtuigd van de gortepap. Het is ook nog altijd niet mijn favoriet.
We dronken paardenbloemen thee voor de categorie bitter. Deden een spelletje met ijsblokjes en strooi zout. Raden hoeveel suikerblokjes er in bepaalde producten zit en raden welke vergeten groenten er op de tafel lagen. Citroenen die een klokje stroom gaven, wat ik eerlijk gezegd nog steeds niet snap, maar goed 😉
Het was een ware ontdekkingsreis door het smaakparadijs. Ondanks dat sommige spelletjes nog wat lastig waren voor een 2,5 jarige hebben we ons reuze vermaakt en het heeft ook nog eens goed gesmaakt 😉
