Artikelen

Catering Kunsthuis Loof

‘Zou je het zien zitten om de catering voor de opening van Kunsthuis Loof te verzorgen?’. Zo ineens lag daar die vraag. Ik besloot niet direct te antwoorden. Catering. Wil ik dat? Kan ik dat? Het zou alleen om de hapjes gaan. Ik voelde direct de uitdaging, ik werd enthousiast. Het leven heeft me alleen geleerd niet direct overal ‘ja’ op te zeggen. Zo ronde ik het gesprek af met een ingelaste nadenk pauze en de belofte om snel van me te laten horen.

Hapjes, ik ben er dol op. Om ze te eten vooral! Ik weet dat ik niet de enige ben. Maar wie van jullie weet ook precies de verjaardagen waar je de goede hapjes kunt proeven, waar je iets nieuws of verrassends kunt verwachten? Wie van jullie kijkt ook uit naar die verjaardagen? En wie van jullie besluit dan ook die dag zijn ontbijt te minimaliseren, de lunch te vervroegen of bij het avondeten genoegen te nemen met een licht soepje? Omdat je weet wat er komen gaat.

Daarom belde ik zo’n ‘hapjes-expert’. Als ik ‘ja’ zou zeggen dan zou een paar extra handen geen overbodige luxe zijn. En hoe handig is het dan om een ‘hapjes-expert’ in huis te halen en direct wat kennis op te doen. Al snel had ik een enthousiaste partner in crime. Het schrijven van een hapjes-plan passend bij het budget zou mijn verantwoordelijkheid zijn, net als de boodschappen en de eerste voorbereidingen. Op de desbetreffende zondag zouden we elkaar ontmoeten.

Zo geschiede en we zijn de ochtend gestart met een bakje koffie onder het mom van werkoverleg. Al kletsend werden de hapjes in elkaar gedraaid, gevuld, gerold en ingepakt. Volgens tijdschema vertrokken we naar de locatie. Het begon toch wel een beetje te kriebelen ondertussen. Zou ik de juiste inschattingen hebben gemaakt, de juiste hoeveelheden hapjes bij me hebben, zouden de hapjes in de smaak vallen, redden we het allemaal binnen de tijd of is de tijdinschatting te krap geweest. Het bleef bij gezonde kriebels, stress heb ik niet ervaren. We hebben hard gewerkt, ondertussen kon er nog steeds gekletst en gelachen worden.

De eerste dienbladen verlieten de keuken. Sneller dan verwacht hoorde ik voetstappen dichterbij komen en vlot daarna kwamen de lege dienbladen de hoek om. Ik keek enigszins geschrokken naar de meiden van de bediening en noemde dat als dit het tempo zou blijven de voorraad heel hard zou slinken. Daar waren de kriebels weer. Het tempo nam af en de laatste paar ronden heb ik zelf gelopen. Met een grote glimlach, trots op wat ik presenteer op mijn dienblad, tevreden met deze eerste catering, serveer ik de hapjes uit. Deze ‘eerste’ catering. Want ik heb zo’n gevoel dat dit niet de laatste gaat zijn.

Misschien ook iets voor jou?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *